De vrouw die weer durfde te dromen

Waar het ooit begon

Er was een tijd dat je precies wist wat je wilde. Je zag het voor je: hoe je leven eruit zou zien, welke kleuren er zouden zijn, wie er om je heen stonden. Je dromen voelden helder. Dichtbij zelfs. Alsof je er elke dag een stapje naartoe liep.

Tot het leven ertussen kwam. Werk, verantwoordelijkheden, verwachtingen. De dingen die “moesten”. Voor je het wist was je vooral bezig met zorgen dat alles klopte, dat iedereen tevreden was. Behalve jijzelf, misschien.

Langzaam werd het stiller in je hoofd. Alsof je ergens onderweg jezelf even kwijtgeraakt was.

“Dromen verdwijnen niet. Ze kruipen gewoon wat dieper weg, tot je weer durft te luisteren.”

De fluistering van iets dat bleef

Het gekke is: dromen laten zich niet wegduwen. Ze blijven onder de oppervlakte, geduldig wachtend tot jij ze weer opmerkt. Soms als een klein verlangen. Soms als een onverklaarbare onrust.

Ik herken het vaak bij vrouwen die in mijn fotostudio komen. Eerst die lichte spanning, die houding van iemand die gewend is om zich aan te passen. Dan, na een tijdje, zie ik iets gebeuren. Een blik die zachter wordt. Een schouder die ontspant. Een glimlach die niet gespeeld is. Alsof ze zich ineens herinnert hoe het voelt om te bestaan zonder te moeten.

“Soms is één oprechte glimlach genoeg om iets in jezelf terug te vinden.”

Wat dromen eigenlijk zijn

Dromen hoeven niet groot te zijn. Het gaat niet om grootse plannen of radicale keuzes. Soms is het gewoon een dag zonder agenda. Een wandeling zonder doel. Een boek dat je eindelijk openslaat. Of dat kleine idee dat steeds weer opduikt, hoe vaak je het ook wegschuift.

Het gaat niet om wat je ermee doet, maar dat je het toe laat. Dat kleine vonkje van verlangen. Dat gevoel van: hé, ik leef nog.

Terugvinden wat van jou is

Ik zeg het vaak tijdens een shoot, maar het geldt eigenlijk voor alles: het gaat niet om perfect zijn. Het gaat erom dat je jezelf weer herkent. Wie je bent, wie je ooit was en misschien ook wie je aan het worden bent.

“Het mooiste moment is niet de foto zelf, maar dat stukje rust waarin iemand zichzelf weer even ziet.”

Misschien kun je vanavond even zitten. Ogen dicht. Denk aan iets dat je altijd al wilde, iets dat nog steeds iets in je wakker maakt. Schrijf het op. Of fluister het in je hoofd. Dat is genoeg.

Want precies daar, in dat kleine moment van aandacht, begint iets te bewegen. Dat stukje van jou dat niet weg was, alleen een beetje vergeten.

Als je iets herkent

Je mag gerust eens door mijn portfolio bladeren. Niet om te vergelijken, maar om te voelen. Om te zien hoe het eruit kan zien als iemand weer een stukje van zichzelf toelaat.

Misschien herken je iets. Misschien raakt het iets. Misschien is dat al precies wat je nodig had vandaag.

“Soms hoef je niet opnieuw te beginnen. Alleen weer te voelen wat je ooit al wist.”