Nieuws & Updates

Een foto is meer dan een moment; het kan laten zien wie je werkelijk bent en wat je verlangt. Deze blog gaat over hoe dromen zichtbaar worden in kleine gebaren, blikken en glimlachen. Over momenten waarop je jezelf herkent, je durft te voelen, en merkt dat je dromen er mogen zijn. Fotografie vangt het tastbare, het echte, het stukje magie dat je soms zelf niet ziet.

Ik denk vaak terug aan mijn kindertijd, de zomerdagen, de vakantie, de camera in mijn handen. Deze blog gaat over die kinderdromen die nooit echt verdwijnen, hoe ze sluimeren onder alles wat “moet”, en hoe je jezelf opnieuw kunt herinneren, kleine vonkjes terugvindt en weer durft te voelen wie je echt bent.

Er was een tijd dat je precies wist wat je wilde, maar langzaam raakten die dromen op de achtergrond door werk, verwachtingen en verantwoordelijkheden. Deze blog gaat over het terugvinden van dat kleine vonkje van verlangen, hoe je jezelf weer herkent en durft te voelen wat je écht wilt, ook in de kleine momenten van het dagelijks leven.

Een ontmoeting met narcisme kan je zelfbeeld breken en je eigenwaarde vertroebelen. fotografie biedt geen wondermiddel, maar wel een krachtig tegenbeeld: een portret waarin je jezelf zonder oordeel terugziet. Het is een ankerpunt op weg naar herstel, een moment van erkenning en kracht. Want voorbij de gebroken spiegel ligt wie je écht bent, heel, krachtig, waardig.

Soms zit het niet in wat mensen zeggen, maar in wat ze niet zeggen. Ik weet nog dat ik ooit op een verjaardag zat, net iets te enthousiast vertellend over iets wat ik had gefotografeerd. Die ene blik van de ander, dat subtiele, bijna verveelde knikje… ik voelde me meteen kleiner worden. Te aanwezig. Te veel ruimte ingenomen. Te zichtbaar.

Ik weet niet wat het is met zomer. Misschien is het de warmte, misschien het licht. Misschien omdat iedereen ineens ‘mooi weer versies’ van zichzelf laat zien. Maar ik betrap mezelf er altijd op dat ik nét iets kritischer wordt naar mezelf.

Op vakantie val ik stil. Dan komt pas het besef hoe hard ik mezelf soms (regelmatig) voorbij ren. Hoe ik dingen aan het doen ben die niet eens bij me passen. Hoe makkelijk ik mijn eigen grenzen negeer, omdat het in de stroom van ‘moeten’ gewoon zo liep.

Ik hoor het nog steeds vaker dan me lief is. Meestal tussen neus en lippen door. Alsof ze zich al verontschuldigt voordat ze het zegt. “Ik zou het echt heel graag willen… maar ja, ik heb het geld er gewoon niet voor, dus ik kies nu even niet voor mezelf.”

Vulvakanker en Portraitique Magazine, dit is waarom dit verhaal gelezen en gehoord moet worden