“Vakantie doet rare dingen met mijn hoofd”

Het is grappig hoe je op vakantie denkt dat je alles achter je laat… maar jezelf neem je altijd mee.

Ik merk het elke zomer. Op dag één denk ik nog: “even niks, lekker uitzoomen.”

Maar ergens tussen de zonnebrand en de ijsjes komt altijd dat stemmetje. Dat fluistert: "Wat ga je eigenlijk doen als je terug bent? Wie bén je eigenlijk buiten je werk om?”

Op vakantie val ik stil. Dan komt pas het besef hoe hard ik mezelf soms (regelmatig) voorbij ren. Hoe ik dingen aan het doen ben die niet eens bij me passen. Hoe makkelijk ik mijn eigen grenzen negeer, omdat het in de stroom van ‘moeten’ gewoon zo liep.

De afgelopen weken heb ik m’n camera nauwelijks aangeraakt. Even geen ‘moeten’. Geen shoots. Geen sociale verplichtingen. Maar mijn hoofd? Die draaide op volle toeren.

Want eerlijk… vakantie confronteert me keihard. Met mezelf. Met wat ik voel als ik niet bezig ben. Met hoe ik mezelf eigenlijk zie, los van alle rollen die ik in het dagelijks leven invul.

Daarom weet ik na een vakantie altijd weer: ik maak geen portretten om mooie plaatjes te leveren. Ik maak ze, juist omdat we soms even stilgezet moeten worden. Omdat we moeten zien wie we zijn als we alles even loslaten.

En als je dat niet gelooft? Wacht maar tot je zelf een portret ziet dat níét voor de buitenwereld is, maar voor jou.

Dat soort beelden zijn als vakantie voor je hoofd. Maar dan voor altijd.

Ook de camera vierde even vakantie