"Zomer maakt altijd iets in mij los"

Ik weet niet wat het is met zomer. Misschien is het de warmte, misschien het licht. Misschien omdat iedereen ineens ‘mooi weer versies’ van zichzelf laat zien. Maar ik betrap mezelf er altijd op dat ik nét iets kritischer wordt naar mezelf.

Je kent het vast wel: blote benen, zwemkleding, spontane foto’s tijdens een avondje strand… voor je het weet sta je in je galerij jezelf te keuren alsof je een product bent. Ik had het deze week weer. Een foto van mezelf op het vakantie. Mijn eerste reactie? “Mijn armen zijn te dun. Mijn haar zit raar. Waarom kijk ik altijd zo serieus?”

Ik zuchtte. Diep. Want ik weet dat ik beter weet. Ik weet dat het niet de bedoeling is, dat ik mezelf op deze manier de grond in trap. Ik weet dat het niet eerlijk is om mijn lichaam in de zomer ineens langs een onzichtbare lat te leggen. Maar ik weet ook dit: elke zomer voel ik opnieuw waarom ik doe wat ik doe.

Waarom ik mensen niet vraag om te lachen op commando.

Waarom ik geen filters gebruik die alles ‘gladder’ maken.

Waarom ik portretten maak die niet draaien om ‘zomerproof’, maar om: wie bén je eigenlijk, los van seizoenen, los van verwachtingen.

Want eerlijk? Je hebt geen betere versie nodig voor de zomer. Je hebt jezelf nodig, in volle kracht, in volle aanwezigheid.

En ja, soms herinnert een ‘slechte’ vakantiefoto me daaraan. Soms is dat precies de schop onder m’n kont die ik nodig heb om weer te kiezen voor beelden die wél kloppen. Dus bij deze… een kleine reminder voor jou, maar eigenlijk ook gewoon voor mezelf:

Je hoeft niks te verbergen, ook niet in de zomer. Zeker niet voor jezelf.

Je hoeft niks te verbergen, zéker niet voor jezelf