Zichtbaarheid & Positionering

Ik denk vaak terug aan mijn kindertijd, de zomerdagen, de vakantie, de camera in mijn handen. Deze blog gaat over die kinderdromen die nooit echt verdwijnen, hoe ze sluimeren onder alles wat “moet”, en hoe je jezelf opnieuw kunt herinneren, kleine vonkjes terugvindt en weer durft te voelen wie je echt bent.

Er was een tijd dat je precies wist wat je wilde, maar langzaam raakten die dromen op de achtergrond door werk, verwachtingen en verantwoordelijkheden. Deze blog gaat over het terugvinden van dat kleine vonkje van verlangen, hoe je jezelf weer herkent en durft te voelen wat je écht wilt, ook in de kleine momenten van het dagelijks leven.

Een ontmoeting met narcisme kan je zelfbeeld breken en je eigenwaarde vertroebelen. fotografie biedt geen wondermiddel, maar wel een krachtig tegenbeeld: een portret waarin je jezelf zonder oordeel terugziet. Het is een ankerpunt op weg naar herstel, een moment van erkenning en kracht. Want voorbij de gebroken spiegel ligt wie je écht bent, heel, krachtig, waardig.

Soms zit het niet in wat mensen zeggen, maar in wat ze niet zeggen. Ik weet nog dat ik ooit op een verjaardag zat, net iets te enthousiast vertellend over iets wat ik had gefotografeerd. Die ene blik van de ander, dat subtiele, bijna verveelde knikje… ik voelde me meteen kleiner worden. Te aanwezig. Te veel ruimte ingenomen. Te zichtbaar.

Ik weet niet wat het is met zomer. Misschien is het de warmte, misschien het licht. Misschien omdat iedereen ineens ‘mooi weer versies’ van zichzelf laat zien. Maar ik betrap mezelf er altijd op dat ik nét iets kritischer wordt naar mezelf.

Op vakantie val ik stil. Dan komt pas het besef hoe hard ik mezelf soms (regelmatig) voorbij ren. Hoe ik dingen aan het doen ben die niet eens bij me passen. Hoe makkelijk ik mijn eigen grenzen negeer, omdat het in de stroom van ‘moeten’ gewoon zo liep.

Ik hoor het vaker dan ik wil toegeven: “Ik heb geen fotoshoot nodig.” Iedere keer triggert het me weer. Niet omdat ik per se wil verkopen, maar omdat ik weet wat ze eigenlijk bedoelen met die uitspraak.

Ik hoor het nog steeds vaker dan me lief is. Meestal tussen neus en lippen door. Alsof ze zich al verontschuldigt voordat ze het zegt. “Ik zou het echt heel graag willen… maar ja, ik heb het geld er gewoon niet voor, dus ik kies nu even niet voor mezelf.”

Nadat een vrouw zacht zei "ik lach raar hè", herkende ik haar twijfel meteen. In deze blog neem ik je mee in hoe vaak vrouwen zich verontschuldigen voor hun gezicht, hun lach, hun zijn. Bij SoulFrames mag alles bestaan. Geen regie, geen correctie. Alleen zichtbaarheid zoals je echt bent. Een ode aan de scheve lach, de twinkeling en het moment dat je jezelf terugziet. Jij bent namelijk precies goed zoals je bent.

“Ik heb geen geld” is zelden het echte probleem. Wat als het niet over geld gaat, maar over jezelf iets gunnen?

Je hebt geen perfect plaatje nodig om professioneel over te komen. Wat dan wel werkt? Karakter, context en keuze. Lees hoe je het inzet.

Iedereen wil authentiek op de foto, maar hoe bereik je dat? In deze blog lees je hoe je richting en veiligheid creëert voor échte beelden.

Je hoeft niet te lachen op een portretfoto om krachtig over te komen. Ontdek waarom een echte uitstraling meer impact maakt dan een geforceerde pose.

Zichtbaar zijn als ondernemer is tegenwoordig bijna een vereiste. Maar wat als die zichtbaarheid wringt?

Vulvakanker en Portraitique Magazine, dit is waarom dit verhaal gelezen en gehoord moet worden