De kinderdroom die nooit echt verdween

Terug naar vroeger

Ik denk vaak terug aan mijn kindertijd. Aan zomerdagen waarop de zon warm op mijn huid scheen en ik urenlang op vakantie met mijn camera rondliep. Ik fotografeerde alles wat stil bleef staan en soms ook wat juist niet stil wilde blijven: katten die zich uitrekten, bloemen die zachtjes bewogen in de wind, mensen die op het verkeerde moment in beeld liepen.

Toen wist ik nog niet dat dit iets zou worden. Ik wist alleen dat het fijn voelde. Dat kleine gevoel, dat verlangen om vast te leggen wat ik mooi vond, wat ik belangrijk vond, wat ik even wilde bewaren. Een kinderdroom, puur en eenvoudig, zonder iets te moeten.

“Je kinderdroom was geen vergissing, het was een herinnering aan wie je echt bent.”

Het kleine kind in ons

Vrouwen die ik fotografeer zeggen vaak dat ze dat gevoel kwijt zijn. Ze weten niet meer wat ze vroeger wilden, wat ze echt leuk vonden. Maar zodra we het hebben over hoe ze vroeger waren, gebeurt er iets bijzonders. Hun ogen lichten op. Hun houding verandert. Hun handen ontspannen. Alsof er een draad wordt gespannen tussen vroeger en nu.

Het terughalen van die kinderdromen voelt vaak als een moment van rust. Even herinneren wie je altijd al was, dat kleine meisje dat durfde te fantaseren, te spelen, te durven. Dat meisje fluistert nog steeds zachtjes: ik mag nog steeds dromen.

Fotografie als herinnering

Fotografie kan dat zichtbaar maken. Niet alleen om vast te leggen hoe iemand eruitziet, maar om te laten zien wie ze ooit waren en wie ze nu zijn. Een foto kan laten zien dat de vonk van een kinderdroom nog steeds brandt, zelfs als het leven druk was. Het herinnert je eraan dat je dromen er altijd zijn, ook al zijn ze soms even stil geweest.

“Soms zie je het pas als iemand anders het vastlegt. Dan herken je jezelf opnieuw.”

Ik hou ervan die kleine momenten te vangen. Een lach, een blik, een hand die iets vasthoudt. Het zijn geen perfecte beelden, maar beelden die vertellen: je bent hier, je mag gezien worden, je bent niet vergeten wie je bent.

Dromen sluimeren nooit

Dromen als kind waren groot en onbevangen. Het mooie is dat ze nooit echt verdwijnen. Ze sluimeren, wachtend op een moment dat je jezelf weer toestaat te voelen, te zien, te geloven. Misschien vandaag. Misschien morgen.

Neem even de tijd om terug te denken: wat wilde je vroeger als kind? Welke kleine dingen lieten je hart sneller kloppen? Misschien kun je die momenten terugbrengen in je leven. Een middag vrij, een wandeling, een foto, een klein gebaar dat jou doet glimlachen.

Kijk gerust eens rond in mijn galerij. Misschien herken je iets van die onbevangenheid, die kleine vonk van vroeger. En misschien voelt het alsof die vonk opnieuw mag branden, zacht maar aanwezig.

“Het kleine meisje in jou fluistert nog steeds: ik mag nog steeds dromen.”